Waarom moet het uit de tenen komen om goedemorgen terug te zeggen tegen de conducteur, een hand op te steken als iemand je voor laat in het verkeer, even te glimlachen als iemand per ongeluk met zijn winkelwagen tegen je aanbotst? In dit korte lontje tijdperk is er altijd wel een excuus om even niet aardig of attent te zijn en eerder te kiezen voor de aanval of een buitenproportionele scheldpartij. Het lucht misschien op, maar mij maak je niet wijs dat je daar gelukkig van wordt.
Ik fiets vaak naar Utrecht Centraal. Twee weken geleden ook, door een najaarsstorm. Vlak voor Utrecht CS moest ik oversteken. Door de regen zag ik te laat dat het stoplicht alweer op rood stond. Onhandig fietste ik door, een optrekkende auto stopt. De man achter het stuur maakt een klein gebaar. Ik dacht daar gaat de middelvinger, en vervolgens het open raampje met de bemoedigende tekst: Uitkijken gore klootzak! Het gebeurde niet. De middelvinger was een handgebaar van “rij maar door” en uit het open raampje klonk: Wat een weer hè?. Dwars door de regen heen werd ik daar even blij van.
In de communicatietrainingen die wij geven is het een vaak terugkerend thema. Niet meteen de aanval opzoeken en eerst eens kijken of de ander het allemaal wel zo slecht bedoeld heeft. Hoe? Door een vraag te stellen en je even te verplaatsen in de ander. Een klein gebaar doet dan wonderen. Wil je meer weten over ons aanbod? Kijk dan eens bij ons open aanbod. Dat doe je door deze link aan te klikken. Wellicht zien we je terug bij een van onze trainingen!